NG Stellastraat

Toe ek klein was, moes ek dikwels hoor dat ek nie iets kan doen nie, want “Wat sal ander mense daarvan sê?”

Ek het my nog altyd min gesteur aan wat ander mense van my sê.  Ek het een lewe wat ek voluit wil lewe.  Wat ander mense van my dink of sê, sal net my aandag aftrek van wat ek wil bereik.  Die enigste voorwaarde is dat my optrede hulle nie skade moet doen nie.

Nou het Carina, my en Sunélle se dogter, ‘n gedig geskryf wat my baie laat dink aan wat   ander mense sê: 

Aan ID du Plessis

(my stelling aan ID du Plessis na aanleiding van sy gedig “as ek my vreemde liefde”)

Ek wens ek kon jou vertel

dat jou vreemde liefde

nie meer so vreemd is nie

alhoewel

die kerk hulself soms as God voorstel

en bepaal dat liefde wat nie reg lyk nie

nie liefde kan wees nie.

Besoedelde vingers

steek almal steeds in die lug

want vrees vir God

is kleiner as vrees vir die hel

ons idee van liefde is verwronge

maar ons idee daarvan is vas

jou idee van liefde was slegs vreemd

omdat dit onvoorwaardelik was.

Inderdaad sal die lewe ‘n beter plek wees as ons almal minder menings oor ander mense se privaatkeuses en doen en late uitspreek.  Solank hierdie doen en late nie ander kwaad aandoen nie, het dit eintlik niks met enige ander persoon uit te waai nie.

Ek praat hier van privaatgedrag.  Ek praat nie van openbare gedrag soos byvoorbeeld die optrede van mnr Zuma of die direksie van Steinhoff nie.  Hieroor moet ons almal kommentaar lewer, want dit is tot nadeel van ons almal.  Maar steeds moet ons kommentaar oor hierdie mense se privaat-gedrag beperk.

So dikwels is die antwoord “Maar die Bybel sê so.”  As ek letterlik en volgens alle Bybelse voorskrifte moet leef, sal ek regtig baie teenstand ondervind wat tot groot hartseer kan lei.  Ek werk immers by ‘n sekulêre universiteit wat ruimte skep vir alle rasse, geloofsoortuigings en lewensvoorkeure.

Voorts skryf die Bybel ook voor dat ek almal met ‘n broederlike kus moet groet.  As ek hier by  Stellastraat skielik soenerig raak, sal ek min vriende oorhê.  My broer sal ook nie weer vir my kom kuier nie.  Sunélle sal ook frons.

My oproep is dus vir lewensruimte vir ander   mense se privaatoptrede sonder nydige kommentaar daaroor, solank dit niemand anders benadeel nie.  ID du Plessis het dit duidelik nodig gehad.

–  Jannie Rossouw

Ons ken dit almal.  Jy koop ‘n nuwe kar en ewe skielik sien jy net oral om jou soortgelyke karre.  Die ding waarop jy fokus, neem jou brein oor.  Mari vra juis hierdie week “Waaroor gaan ons praat as ons nou eers klaar getrek het?”  Die laaste paar weke is trek al waaroor ons praat.  Na sewentien jaar in die pastorie in Olivierstraat gaan ons weer in ons eie huis bly.  En toe lees ek op LitNet die besondere bydrae van Annali Coetzee in ‘n skryfkompetisie van 2017:

 Huis is waar jou hart is

 As kind was huis     
Die reuk van varsgesnyde gras as ek by die huis kom van die skool af
Die veilige hawe van my ma se sagte arms as ek bang is
En krap van my Pa se baard as ek hom druk

 As tiener was huis
Die donker, koue koshuiskamer wat ek met drie ander moes deel
Die smaaklose kos wat vassit in my keel
Die irriterende gelui van die koshuisklok

 As student was huis
Die lang kronkelpad wat ek elke naweek moes ry
Lang geselsies met my eerste regte pel
Die sagte gedreun van die yskas in my eenmanwoonstel

 As jong getroude vrou was huis
My man se warm lyf as ons lepel-lê
Moerkoffie wat met liefde gemaak is
En klipharde vetkoek van my eerste probeerslag

 As ma is huis
Die sagte giggellaggies van twee dogtertjies
Bruin moddervoetjies op die kombuisvloer
Rustige aandetes om die ou hout-kombuistafel

 Huis is nie net die tuiste waarin jy bly nie
Dit is in alles wat jou omring
’n Veilige bekende kring

Huis is waar jou hart is

So tussen oppak en intrek sal ek probeer onthou dat huis is waar jou hart is.  Dit is nie so belangrik waar ‘n mens bly nie.  Dit is hoe jy daar bly, wat saak maak.

–  James Kirkpatrick