NG Stellastraat

In die boek Roepman skets Jan van Tonder ‘n toneel waar die kinders by die kerk een Sondagoggend ‘n muntlegging hou.  Die dominee het met kryt op die sypaadjie geskryf GOD IS GOED, en die kinders moet die letters kom volpak.  Dan kyk die dominee die spul só, want daar gaan maar min sente in so ‘n kort sin in, en dan maak hy ‘n plan:

“Maar dink julle dis genoeg om te sê God is goed?  Kom ons kyk of ons sy Naam groter as dit kan maak.  Proponent  Zaaiman, skryf vir ons nog iets daarby op die paadjie.  Wat van: en regverdig?  Kinders, dink julle nie die Here sal dit waardeer nie?  Die proponent lyk nie of hy dit graag wil doen nie, maar hy vat die bordkryt… toe hy klaar is, staan daar: GOD IS GOED EN REGVERDIG.  Dit gaan baie geld kos om die Here se naam só groot te maak…

 Die toneeltjie het my laat glimlag, want ek onthou ‘n Sondag in Rustenburg in graad vier toe ek ook letters met sente moes volpak – ons moes JESES IS HEER volpak, want die koster het te laat sy spelfout agtergekom, en die kryt wou nie lekker uitvee nie.

Maar die verhaal laat my ook frons, want ek herken iets van die ongemak wat ons soms het as dit kom by God en genade.  So asof dit al te veel by ons ingedril is: As dit te goed is om waar te wees, dan is dit.  God kan tog nie nét GOED wees nie? 

Maar dan weer, as ons Bybelverhale lees, dan lees ons keer op keer GOD IS GOED EN NIE REGVERDIG NIE.  Want niemand kry wat hulle eintlik verdien nie.  Jy kan begin by die kaal mense in die tuin en jy kan eindig by Petrus wat ‘n blinde oog na sy rabbi toe gooi.  As God REGVERDIG was, soos ons dit gewoonlik verstaan, was ons in die moeilikheid.  In Roepman se toneeltjie gaan dit dan juis ook maar broekskeur om God se regverdige G vol te kry.  Ons tel moeilikheid op wanneer ons verkeerde woorde byskryf by God. 

Marcus Borg skryf hoe radikaal Jesus was deur die heiligheid van God, wat sentraal was aan die Jode se verstaan van God, te vervang met empatie.  In plaas van die bekende “Wees heilig, want God is heilig”, sê Jesus eerder “Wees barmhartig, want God is barmhartig”. 

Mag ons traag wees om te vinnig na die kryt te gryp en te probeer om God se naam groter te maak.  In die woorde van die dominee, ek dink nie die Here sal dit waardeer nie.  Mag dit soms vir ons genoeg wees om te sê GOD IS GOED.  Want daar is ander maniere om sente in te kry wat ons nie soveel gaan kos in geloofwaardigheid nie.  En mag ons in ons navolging van Jesus barmhartigheid leef.

–  Fouché de Wet

Ons oudste dogter het in haar skooljare vriende geword met Johann Botha.  Johann van 50/50 faam.  Johann wat operamusiek deur die ‘Dis Opera-program’ op Sondagaande vir Afrikaanse luisteraars lewend gemaak het.  Daarvoor alleen behoort daar vir hom ‘n monument opgerig te word!

Petro se vriendskap met Johann het deur die tienermusiekprogram op Maandagaande, Tempo, gekom.  Ek moes haar van Amersfoort af aanry SAUK toe, sodat sy saam met Johann op die radio kon praat oor rockgroepe en -klanke wat ek nou nog nie verstaan nie.  Deur haar het ek met hom bevriend geraak en sy interessante, dog intense lewe leer ken.

Johann was een van Afrikaans se buitengewoon begaafdes.  Daar was niks waarvan hy nie omtrent alles geweet het nie.  Al het hy op sy dag Cravenweekrugby gespeel, het hy sport bietjie agter gelaat, en was dit die aarde se oorlewing wat hom geinteresseer het.  En musiek.  Enige genre.  Ek het my verstom oor sy intergrasie van klassieke musiek met die moderne, vir my, onbegryplike klanke.

Wat ek die heel meeste van Johann gehou het, was sy ongeveinsdheid.  Ek onthou hy het nie geskroom om sy ontevredenheid uit te roep met die verlaging van standaarde by die uitsaaistasie wanneer daar nuwe aanstellings gemaak is nie.  Of wanneer hy huigelary of ‘ignorance’ raakgeloop het in natuursake.

Daarom was ek nie verras om te verneem dat hy ook baie bedruk, of soos die volksmond sê, ‘depressief’ kon word nie.  Wanneer die onbillike seëvier, of wanneer daar sinlose vernietiging is, en jy daaraan niks kan doen nie, dan bedonner die donker jou gemoed.  Die Bybelse Prediker se ervaring van lewe, het dikwels in Johann se hart weerklank gevind.

Johann het soms roekelose opmerkings oor doodgaan gemaak, veral omdat hy met sy ondersoekende joernalistiek op tone getrap het en waarskynlik dreigemente ontvang het.

Ek is meer as ontsteld oor Johann se dood. Daar is baie van ons wat assosieer met Johann en sy ingesteldheid teenoor die lewe.  Hy het ‘n kleintjie dood gehad in politieke korrektheid.  Hy kon dit nie verdra dat mense hulle eie   koninkryke skep ten koste van die waarheid of geloofwaardigheid nie.  Huidig is ons land se      politiek so.  Ek het al die kerk so ervaar.  Mense hou nie van eerlikheid nie. Solank die lewe vir hulleself soos ‘n lekkergoedwinkel is.  Dis al. 

Waarom word so baie mense in ons land vermoor?  ‘n Halfmiljoen die afgelope 20 jaar.  Wat is wie se lewe werd in Suid-Afrika?  More is dit ons, ek of jy.  Die donnerende donker is nie vêr nie.  Wie gaan dit stop?  Die sinlose dood van   Johann Botha en Hannah Cornelius trek die donker nader aan ons almal.

–  Anton Pienaar

Daar is baie dinge waaroor jy die kerk kan kritiseer.  As jy begin soek na foutlyne, sal jy die kerk eenvoudig vuurrooi van skaamte kan maak.  Die kerk is soos ‘n gekraakte vaas.

‘n Lys van kerklike tekortkominge wat vanjaar weer duidelik geword het, sluit in: die kerk doen nie genoeg vir kinders nie, die kerk doen nie genoeg vir oumense nie, kerkmense is krities-veroordelend, die kerk sif self as dit by die uitdeel van godsgenade kom, daar is min genade vir oortreders in die kerk, die kerk weet nie van my nie, die kerk stel nie belang in my nie, die kerk is te dogmaties, die kerk is besig om sy kernbesigheid te verwaarloos, die kerk  skakel nie sy nuwe lidmate in nie, die kerk is altyd in konflik, die kerk sit vol huigelaars, die kerk is inkonsekwent, die kerk lieg vir homself en vir die wêreld, die kerk se musiek is outyds, die kerk het ‘n konsert geword. En so kan ons aangaan, elkeen kan nog ‘n kraak in die vaas raaksien.

Maar jy kan ook op ‘n ander manier na die kerk kyk. Verby die krake. Diep in sy bestaan is die kerk Liefde en liefde. Jy kyk en jy sien die liefdesgestalte van die Christus raak. In die kerk. En jy sien voortdurend mense wat op die maat van Christusliefde dans. Die Liefde kan nie bars of breek nie. Die volkomenheid van dié Liefde hou die vaas aanmekaar. Die Liefde verskaf ritme, musiek.

Op ‘n vreemde manier hou almal van ons vas aan die Liefde en die liefde. Dié wat die krake veroorsaak, en die wat slagoffers van die kerk se tekortkominge geword het, keer meer dikwels terug na die Liefde en begin weer en weer om op Sy ritme te dans. Die oumense wat soms voel hulle is vergeet, die jonggetroudes wat instinktief hulle kinders aan die Liefde en liefde wil blootstel, die wat sukkel om te glo, die wat weens hulle “anderste” geslagtelikheid woedend was vir die uitsluiting. Almal van ons keer terug. Ons kan ons vervies vir die krake en die barste, maar nie vir die Liefde nie. En ook nie vir die wat die liefde lewe nie.

Dan loop ons verby die krake, al is hulle soms soos groot soos barste. En binne in die kerk kry ons die Liefde – of Hy mities is of nie – vir mense is Liefde die grootste Begeerte. ‘n Wesenlike Werklikheid waarsonder ons nie kan lewe nie. En liefde vind ons in mense wat hulle lewenshouding ingestem het op die Liefde.  Wanneer jy dit gevind het, dan word jy skaam – want jy besef jy het so gekon-sentreer op die foute van mense, dat jy in die proses die Liefde misgekyk het, en jou eie kraak in die kerk ingedans het.

–  Anton Pienaar

Die sosiale media het Maandag (21 November 2016) behoorlik gegons nadat foto’s op Twitter en Facebook verskyn het wat wys hoe lidmate van die Mount Zion General Assembly met DOOM bespuit word.  Pastoor Lethebo Rabalago het glo aan lidmate gesê die DOOM sal enige bose geeste uitdryf wat in hulle is.  Dit is glo ook volgens hom ’n kuur vir kanker en ander siektes soos die MI-virus.  Skepties het mense opmerkings gemaak soos “So iets is net in Afrika moontlik!”

Mense se sin vir humor het ook nie agtergebly.  So is daar byvoorbeeld gespot en gesê dat die mense in hierdie gemeente mekaar groet met “DOOMelang” en die pastoor word “DOOMinie” genoem.  Hierdie gemeente se slagspreuk is dan ook “Let Baygons be Baygons”.  Die arme Land Rovers is ook nie gespaar nie.  So word beweer dat elke nuwe Land Rover met ‘n blikkie DOOM toegerus is, want dit voorkom glo olie-lekke!  En so lag ons lekker vir mense se onkunde en bygeloof.  Om te dink jy kan die bose met gif beveg!

Ek het toe sommer maar net gewonder wat ander mense van ons as Christene dink as ons die bose probeer beveg deur “die huis skoon te maak”.  ‘n Ruk gelede was daar ‘n DVD in omloop waarop daar  beweer word dat as jy teenspoed wil voorkom, moet jy alle Japanese voertuie met olyfolie salf.  Jy moet ook alle voorwerpe soos sterretekens of Afrika-artifakte uit jou huis verwyder.  Jy mag ook nie seker banke se kredietkaarte gebruik nie, want dit word met die getal 666 verbind wat die simbool van die dier is volgens Op 13:16-17.  En as jy eers met die getal 666 besig is, is daar byna geen produk wat jy mag gebruik nie, want dit kan met hierdie getal verbind word.  Oor hierdie “bygeloof” van Westerlinge lag en spot ons nie.  Hierdie bygeloof kan selfs gesinne en families skeur.

Miskien onderstreep die DOOMprofeet en mense se vrees vir die bose die een ding naamlik, ons soek altyd die bose in iets of iemand buite onsself.  Ons is nie bereid om verantwoordelikheid te aanvaar vir ons eie boosheid en die seer wat ons aan mense om ons veroorsaak nie.  Wanneer ons dan bid “Verlos ons van die Bose” (Mat 6:13) behoort dit met ‘n stuk erkenning te wees dat die Bose ook in my ‘n stuk boosheid kom losmaak het.

Gelukkig is hierdie Sondag 1ste Advent – die kerk se viering van God wat mens geword het en in die mens Christus het God ons kom verlos van die bose.  Mag elkeen van ons hierdie feestyd weer bewus word dat ons nie DOOM, of gif of watter bygeloof nodig het om die bose te beveg nie.  Vir ons vryheid het God mens geword.

–  Tienie Bosman